Voor de basisbehoeften - zoals eten, drinken, veiligheid e.d. - zijn we als baby en kind afhankelijk van onze verzorgers.
Naast deze basisbehoeften, hebben we als baby en kind ook twee kernbehoeften:
1) Gehechtheid
2) Authenticiteit
Om onszelf te kunnen voorzien in deze basis- en kernbehoeften, zullen we er als baby en kind er alles aan en voor doen. Althans wat in het vermogen van een baby of kind ligt. Dat kan betekenen dat we blijven huilen, driftbuien hebben of de kont tegen de krib gooien totdat er aan de specifieke behoefte is voldaan. Geen baby of kind wordt wakker en denkt: "Zo, nu ga ik eens even lekker de dag van mijn ouders verzieken! ". Geen baby of kind heeft die intentie.
Toch kan het voor ouders zo voelen. I get it. Het is niet makkelijk wanneer je kind een driftbui krijgt op het moment dat je de deur uit moet. En soms doen we dan als ouder iets tegen ons kind wat we liever niet doen, maar vanuit frustratie, machteloosheid en oververmoeidheid. En soms reageren op ons kind op de manier zoals we zelf zijn opgevoed. Of wat dan ook. Want het is niet makkelijk om altijd maar de kalmte te kunnen bewaren. Om op een rustige manier een grens bij je kind aan te geven.
Echter, de twee kernbehoeften van de baby en kind komen op zulke momenten in het gedrang. En omdat we als baby en kind afhankelijk zijn van onze verzorgers, zullen we altijd in de eerste plaats gaan voor gehechtheid. En verliezen we een stukje authenticiteit.
Want gehechtheid gaat altijd boven authenticiteit.
Dus, hoe vaker je als baby en kind in dit soort situaties komt, hoe meer je aan authenticiteit verliest. Waardoor het kan zijn dat je nu als volwassene struggled met wie jij werkelijk bent.
P.S.: Dit is geen beschuldigende vinger naar de verzorgers. Zij deden wat ze dachten dat het beste was en met de kennis die ze hadden.